ಪ್ರಜೆ

ಹುಟ್ಟಿದ ಮಗು ನಡೆಯಲು ಒಂದು ವರ್ಷ

ಮಾತನಾಡಲು ಎರಡು ವರ್ಷ

ಶಾಲೆಗೆ ಹೋಗಲು ಪ್ರಾರಂಭ ಮೂರು ವರ್ಷ

ಶಾಲಾ ಜೀವನ ವಿಧ್ಯಾರ್ಥಿಯಾಗಿ ಮೂರರಿಂದ 18 ವರ್ಷ

ಕಾಲೇಜು ಜೀವನ 18 ರಿಂದ 25 ವರ್ಷ

ಇವುಗಳು ಸಂಪೂರ್ಣ ತಂದೆ-ತಾಯಿಯ ಕೊಡುಗೆ ಆಗಿರುವುದು. ಇಲ್ಲಿ ಸ್ವಂತದ ಪಾತ್ರ ಖಂಡಿತಾ ಇಲ್ಲ. ಆದರೂ ಕೆಲವೊಂದು ಮಂದಿಯ ಜೀವನವು, ತಂದೆ-ತಾಯಿ ಹಾಗು ಸಂಬಂದಿಕರ ಬೆಂಬಲ ಇಲ್ಲದಾಗ, 18 ವರ್ಷದ ನಂತರ ತಾನೇ ರೂಪಿಸುವಂತಾಗ ಬಹುದು.

ಉದ್ಯೋಗದ ಪ್ರಾರಂಭ 25 ವರ್ಷದಿಂದ

ಈವಾಗ ಪ್ರಜೆಯು, ರಾಜ್ಯ- ದೇಶಕ್ಕೆ ಸಂಪನ್ಮೂಲನಾಗುವನು.

ಮದುವೆ-ಕುಟುಂಬದ ಪ್ರಾರಂಭ 30 ವರ್ಷದಿಂದ

ಹೀಗೆ 25 ರಿಂದ 60 ರ ವರೆಗೆ (35 ವರ್ಷ) ಪ್ರತೀ ಪ್ರಜೆಯು ತನ್ನ ಎಲ್ಲಾ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯನ್ನು ಪೂರೈಸುವನು

ತಂದೆ-ತಾಯಿ ಜವಾಬ್ದಾರಿ, ಹೆಂಡತಿ- ಮಕ್ಕಳ ಜವಾಬ್ದಾರಿ, ಕೆಲವೊಂದು ಸಲ ಸಹೋದರ- ಸಹೋದರಿಯರ ಜವಾಬ್ದಾರಿ, ಈ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಅವನು ಈ 35 ವರ್ಷದಲ್ಲಿ ಮಾಡ ಬೇಕಾಗುವುದು.

ಇದೇ 35 ವರ್ಷದಲ್ಲಿ, ಅವನು ರಾಜ್ಯ-ದೇಶಕ್ಕೆ ತೆರಿಗೆ ಕಟ್ಟುತ್ತಾನೆ ಹಾಗು ರಾಜ್ಯ-ದೇಶದ ಅಭಿವೃದ್ಧಿಗೂ ಕಾರಣಿಭೂತನಾಗುವನು.

ಆದ್ದರಿಂದ, ಈ 35 ವರ್ಷ, ಅವನ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯು ಮುಗಿಲು ಮುಟ್ಟುವುದು.

ತಂದೆ- ತಾಯಿ, ಹೆಂಡತಿ- ಮಕ್ಕಳು, ರಾಜ್ಯ- ದೇಶ, ಎಲ್ಲವೂ ಒಬ್ಬ ಪ್ರಜೆಯ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ಆಗುವುದು. ಖಂಡಿತಾ ಇದರಲ್ಲಿ ಹೆಂಡತಿಯ ಪಾಲು ಅಷ್ಟೆ ಇರುವುದು.

ಹೆಂಡತಿ- ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಸಾಕಿದ ಹಾಗೆ, ಅವನು ರಾಜ್ಯ- ದೇಶದ ಅಭಿವೃದ್ದಿಗೆ ಕೂಡಾ ದುಡಿಯುತ್ತಾನೆ.

ತಾನೂ ಸಂಪನ್ಮೂಲನಾಗಿ, ಒಂದು ಕಡೆ, ತನ್ನ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಸಂಪನ್ಮೂಲ ಪ್ರಜೆಯಾಗಲು ಕಷ್ಟ ಪಟ್ಟರೆ, ಇನ್ನೊಂದು ಕಡೆ, ತನ್ನ ಸಂಪಾದನೆಯಿಂದ ತೆರಿಗೆ ಕಟ್ಟಿ, ರಾಜ್ಯ- ದೇಶದ ಅಭಿವೃದ್ದಿಗೆ ದುಡಿಯುತ್ತಾನೆ.

ಆದ್ದರಿಂದ ಪ್ರತೀಯೊಬ್ಬ ಪ್ರಜೆಯು ನಮ್ಮ ರಾಜ್ಯ-ದೇಶದ ಅಭಿವೃದ್ದಿಯಲ್ಲಿ, ತನ್ನ ಆದಾಯಕ್ಕೆ ತಕ್ಕಂತೆ ಕೊಡುಗೆ ಮಾಡುವನು.

ನಮ್ಮ ತೆರಿಗೆ ಹಣದಿಂದ ಸಂಬಳ, ಬತ್ತೆ, ಸೌಕರ್ಯ- ಸೌಲಭ್ಯ, ಪಿಂಚಣಿ ಪಡೆದ ರಾಜಕಾರಣಿಯಿಂದ, ಖಂಡಿತಾ ಏನೂ ರಾಜ್ಯ- ದೇಶಕ್ಕೆ ಕೊಡುಗೆ ಇಲ್ಲ. ಅವನೊಬ್ಬ ಪರಾವಲಂಬಿ ಪ್ರಜೆ. ನಮ್ಮ ತೆರಿಗೆ ಹಣದಿಂದ ಬೇಕಾದಷ್ಟು ಸೌಕರ್ಯ- ಸೌಲಭ್ಯ ಪಡೆದು, ನಮ್ಮ ತೆರಿಗೆ ಹಣವನ್ನೆ ಭೃಷ್ಟಾಚಾರದಿಂದ ಲೂಟಿ ಹೊಡೆಯುವ ಗೆದ್ದಲು ಹುಳ.

ನೆನಪಿರಲಿ, ಇಲ್ಲಿ ನಿಜವಾದ ದೇಶ ಭಕ್ತ, ರಾಜ್ಯ-ದೇಶಕ್ಕಾಗಿ ದುಡಿಯುವವನು, ಸಾಮಾನ್ಯ ಪ್ರಜೆ. ಅವನ/ಅವಳ ತೆರಿಗೆ ಹಣದಿಂದಲೇ ರಾಜ್ಯ-ದೇಶ ನಡೆಯುವುದು.

ಅವರ ಅಪ್ಪನ ಮನೆಯಿಂದ, ಆಕಾಶದಿಂದ ಅಥವಾ ಸ್ವರ್ಗ ಲೋಕದಿಂದ, ಈ ರಾಜಕಾರಣಿಗಳು ಹಣ ತಂದು ರಾಜ್ಯ-ದೇಶ ನಡೆಯುವುದಿಲ್ಲ.

ಆದ್ದರಿಂದ ಪ್ರತೀ ಪ್ರಜೆಯು ರಾಜ್ಯ- ದೇಶಕ್ಕೆ ಅತೀ ಪ್ರಾಮುಖ್ಯ ಹಾಗು ಅವನಿಂದಲೆ ದೇಶ- ರಾಜ್ಯ ನಡೆಯುವುದು.

ಯಾರೇ, ರಾಜಕಾರಣಿ ತಾನು ಮಾಡಿದ್ದು ಎಂದು ಹೇಳಿದರೆ ಅಥವಾ ತನ್ನ ಸರಕಾರ ಮಾಡಿದ್ದು ಎಂದು ಹೇಳಿದರೆ, ಕೂಡಲೇ, ಅವನನ್ನು ಖಂಡಿಸಬೇಕು.

ನೆನಪಿರಲಿ, ಸರಕಾರ ಪ್ರತೀಯೊಬ್ಬ ಪ್ರಜೆಯದ್ದು, ಯಾವುದೇ ಪಕ್ಷ ಅಥವಾ ವ್ಯಕ್ತಿಯದಲ್ಲ. ಅವನನ್ನು ಆ ಕೆಲಸ ಮಾಡಲು ಆರಿಸಿ, ಸಂಬಳ ಕೊಟ್ಟು ಸಾಕುತ್ತಿರುವುದು, ನಾವು ಪ್ರಜೆಗಳು.

ಕಳೆದ 75 ವರ್ಷದ ರಾಜಕಾರಣಿಗಳ ಗುಲಾಮಗಿರಿ ಸಾಕು. ನಾವು ಪ್ರಜೆಗಳು, ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವವನ್ನು ಮನದಟ್ಟು ಮಾಡಿ ಕೊಂಡು, ರಾಜ್ಯ-ದೇಶವನ್ನು ಅಭಿವೃದ್ದಿ ಪತದತ್ತ ಸಾಗಿಸುವ.

ಪ್ರತೀಷ್ಟೇ, ಪ್ರಸಿಧ್ಧಿ, ಸಮಾಜ ಸೇವೆ, ಹೋರಾಟ, ಬೆಂಬಳಿಗರು, ಜಾಹಿರಾತು, ಸಭೆ-ಸಮಾರಂಭ, ಬ್ಯಾನರ್ – ಪೋಸ್ಟರ್ ಗಳಿಂದ ಮಿಥ್ಯಾ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವವನ್ನು ಬಿಂಬಿಸಿ, ಕತ್ತೆಯನ್ನು ಕುದುರೆ ಎಂದು ತೋರಿಸುವ, ಈ ಮಿಥ್ಯಾ ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವದಿಂದ ಮುಕ್ತಿ ಆಗಬೇಕಿದೆ. ವಿಚಾರಗಳಿಗೆ ಮತ ಹಾಕುವ ಸಂಸ್ಕ್ರತಿ ಖಂಡಿತಾ ಬರಬೇಕು. ಆಗಲೇ, ನಿಜವಾದ ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವದ ಸ್ಥಾಪನೆ ಆಗುವುದು.

ಜೈ ಪ್ರಜಾಕೀಯ